διαδήλωση Από τον καναπέ στο Σύνταγμα

διαδήλωση

Από τον καναπέ στο Σύνταγμα

Σχεδόν σε κάθε πορεία των τελευταίων δύο ετών υπάρχει ένα ξεχωριστό προφίλ συμμετεχόντων. Στα δικά μου μάτια, ένας - δυό άνθρωποι είναι αυτοί που συμβολίζουν (όσο μπορεί αυτό να συμβεί) τον χαρακτήρα της διαμαρτυρίας. 

Για παράδειγμα στην πρώτη μεγάλη συγκέντρωση κατά του μνημονίου είδα έξω από το αρχαιολογικό μουσείο μια ομάδα τριανταπεντάρηδων με τα παιδιά τους στα καρότσια. Χαμογελούσαν και έλεγαν ανέκδοτα, καθώς δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι 18 μήνες μετά θα έχουν χάσει το 30 ή το 40% του εισοδήματος τους. Ήταν καλοντυμένοι και κυκλοφορούσαν χαλαρά στην πορεία χωρίς γνωρίζουν τι επρόκειτο να γίνει σε μερικές ώρες στη Μαρφίν. 

Στην πρώτη πορεία των αγανακτισμένων θυμάμαι ένα ζευγάρι – όχι πάνω από 20- που ήταν αγκαλιά στα σκαλιά του μετρό και κρατούσαν ένα πλακάτ. Έβλεπες στα μάτια τους τη ρομαντική άποψη για την επανάσταση και τη δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα.

Στις επόμενες συγκεντρώσεις όμως η ρομαντική προσέγγιση έγινε οργή που εκτονώθηκε μέσω της μούντζας προς το Κοινοβούλιο.

 Η χθεσινή και η σημερινή πλατεία είχαν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά.  Κυριαρχεί η απόγνωση αλλά και η αποφασιστικότητα.

 Πάλι μου κόλλησε η εικόνα δύο ανθρώπων. Ένα ζευγάρι πενηνταπεντάρηδων. Μου φάνηκαν δημόσιοι υπάλληλοι. Προφανώς βγήκαν στην εφεδρεία για 500 Ευρώ. Κατέβηκαν στο Σύνταγμα με τις μάσκες τους (ελπίζοντας να προστατευτούν από τα δακρυγόνα). Είχαν στο χέρι τους από ένα μπουκαλάκι νερό. Ξεχώριζα στο βλέμμα τους το «δεν αντέχω άλλο». Αποκαμωμένοι άνθρωποι. Εξουθενωμένοι από τα μέτρα. Κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου χωρίς να λένε πολλά. Μάλλον είχαν  πει τα περισσότερες στον πολυετή τους γάμο. Έδειχναν όμως μια απόλυτη έλλειψη εξοικείωσης με τις πορείες.

Εικάζω ότι μέχρι πριν από μερικούς μήνες ίσως να απέτρεπαν τα παιδιά τους να κατέβουν στη συγκέντρωση. Αλλά τώρα ήταν και οι ίδιοι εκεί.

 Αυτό ήταν το ιδιαίτερο που έχει η χθεσινή και η σημερινή συγκέντρωση. Συμμετέχουν και εκείνοι που μέχρι τώρα έβλεπαν τις εξελίξεις από τον καναπέ τους.

 Ο φόβος τους έγινε απόγνωση. Και αυτή η έκφραση της απόγνωσης δεν «αμαυρώνεται» από τους όποιους κουκουλοφόρους ή γνωστούς αγνώστους, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι.
πηγη: ellis point